Yine pes'te kürşat efendi'ye karşı seri mağlubiyetler aldığım (genel tabirle "elime aldığım", ama ben bunu kullanmayı pek tercih etmiyorum) bir günün ardından bunun sebeplerini sorguladım kendi içimde. Bu kadar iyi bir futbol vizyonum ve mentalitem olmasına ve artık yavaş yavaş girdiğim pozisyonları da değerlendirmeye başlamama rağmen neden sürekli yeniliyordum? Araştırdım ve sebepleri bir bir buldum.
1- Savunma zaaflarım var. 4 atsam 5 yiyorum, hiç atamasam yine 5 yiyorum.
2- Bu kürşat ibnesi çok yüzdeli atıyo. Girdiği her pozisyon gol nerdeyse. Kapattığı köşeden....
3- Çabuk demoralize oluyorum.
4- Kürşat'la oynarken üzerimde kadıköy'de fener'in karşısına çıkmış mondragon ürkekliği, hasan şaş gerginliği var sürekli.
5- Ben istiyorum ki pes gerçek futbol gibi olsun. Oyun mantığına alışamıyorum. Rakibim çok kayınca siksik oluyorum. Gerçek futbolda bunlar yok.
6- Hakemler hep bana karşı.
7- Pas olayını çözemedim. Adamlar kafasına göre atıyo pasları. Burnunun dibinde adam var lan, kör müsün?
8- Kol bozuk.
9- Del Piero. Adeta futbolunun ikinci baharında. Yatacak yerin yok Alessandro!
10- Tüm "hayrettin demirbaş"lar beni buluyo. Hayrettin yapmaaaa... Hay-ret-tin yapma!
Yoksa çok iyiyim. Yardımlaşma, çok güzel kombinezonlar, kollektif uyum, hakanşükürtipipivotsantrfor, bloklar arası bağlantı... Hepsi var ama şans yok. Yoksa ohoooo...
